Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν τα παιδιά γίνονται άγγελοι στον ουρανό

«Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε». Αυτή είναι μια φράση κλισέ αλλά που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πολλές φορές γράφουμε και λέμε χωρίς να γνωρίζουμε την αλήθεια. Και αν γίνει αυτό σίγουρα είναι μοναδική για τον κάθε άνθρωπο. Ένα θέμα ταμπού που δεν συζητείται είναι οι αποβολές σε μια εγκυμοσύνη ή οι παλίνδρομες κυήσεις.
Δυστυχώς είχα αυτήν την εμπειρία το Γενάρη και από τότε σαφώς και αγχώνομαι για το αν θα έχω πάλι την ευκαιρία να γίνω μητέρα. Είχα μεγάλο άγχος γιατί δεν είχα μείνει νωρίτερα. Αλλά πιστέψτε με φίλες μου ότι αν έχεις αυτήν την ευκαιρία και τη χάσεις λες: «Μήπως τελικά να μη τη ζούσα;» Γιατί και η σύλληψη δηλώνει τουλάχιστον ότι δεν έχεις πρόβλημα σύλληψης με τον κλασικό τρόπο αλλά αυτό δεν εγγυάται και τίποτα. Και λες: «Έφτασα στην πηγή αλλά δεν ήπια νερό». Και είναι μια πληγή που δεν κλείνει.
Πιστεύω πως ένα παιδί είναι ένα θαύμα και δώρο του Θεού. Η αδελφή μου έμεινε έγκυος στα 20 της χρόνια και Δόξα τω Θεώ έκανε τρία παιδιά. Κάθε φορά που την έβλεπα να «φουσκώνει» ένιωθα αυτό το θαύμα. Και τότε ήταν που αρχίσαμε να νιώθουμε ότι είμαστε αδελφές και να επικοινωνούμε.
Νομίζω πως ήταν το βήμα μου προς αυτήν για να την προστατέψω. Είχα αυτήν την ανάγκη. Δεν με ένοιαζε που δεν είχα δικά μου παιδιά. Με «έτρωγε» το ότι δεν είχα έναν σύντροφο να με αγαπάει. Δεν είχα αυτό το άγχος: «Εγώ πότε θα γίνω μητέρα;» Μου έφτανε που έβλεπα να μεγαλώνουν τα ανίψια μου και να ανθίζουν σαν τα λουλούδια.
Αλλά όταν παντρεύτηκα σκέφτηκα πως θα ήθελα να γίνω μητέρα. Δεν πίστευα βασικά ότι θα παντρευτώ έτσι και δεν πίστευα πως θα είχα παιδί. Και όταν το άκουσα έμεινα άναυδη! Αυτή η ψυχούλα που έζησε 10 εβδομάδες μέσα στα σπλάχνα μου είναι τώρα στον ουρανό και είναι ένας άγγελος. Πρόλαβα και του έδωσα όνομα γιατί για την Εκκλησία από τη στιγμή της σύλληψης αποκτούμε πρόσωπο μπροστά στο Θεό.
Ο Προδρομάκος μου λοιπόν (μια διαίσθηση ότι ήταν αγόρι) ήταν ένα ήσυχο παιδάκι και του άρεσαν φοβερά οι ψαλμωδίες. Θυμάμαι ένα απόγευμα άκουγα ύμνους στο Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας και είχα τόση χαρά μέσα μου που δεν περιγραφόταν. Δεν ήταν δική μου. Τόσες φορές έχω ακούσει και δεν έχω κάνει έτσι. Ήταν δική του. Ερχόταν από μέσα μου. Ήταν μια ευαίσθητη ψυχή γι αυτό ενδεχομένως και δεν άντεξε η καρδούλα του. Ήθελε να φύγει μαζί με τον Τίμιο Πρόδρομο που τον τάξαμε και να ψέλνει μαζί του στο τάγμα αγγέλων Του. Λίγες μέρες μετά την εορτή Του.
Πιστεύω πως κάποτε θα τον συναντήσω τον Προδρομάκο. Και θα είμαστε αγκαλιά. Το νιώθω ότι είναι καλά. Μακάρι να είναι ο Πρόδρομος για άλλα παιδιά που θα τα προστατεύει από εκεί πάνω. Προσεύχομαι για όλες τις γυναίκες που θέλουμε παιδιά να έχουμε αυτή τη δωρεά. Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είπε να αυξηθούμε και να πληθύνουμε. Και επιτρέπει εγκυμοσύνες που δυστυχώς τερματίζονται εκούσια. Αλλά και να μη γίνει, σίγουρα ο Θεός θα στείλει πολλά παιδιά που δεν είναι βιολογικά, αλλά έχουμε πνευματικούς δεσμούς που είναι ανώτεροι από το DNA.
Και αυτό το κατάλαβα βλέποντας ένα φιλικό ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων που δεν έχουν κάνει παιδιά αλλά είναι γεμάτο το σπίτι τους από αυτά. Και θυμήθηκα και την ηθοποιό Τζένη Μπότση που προσφέρει σε παιδιά του Χαμόγελου του Παιδιού και περνάει μαζί τους πολλές ώρες της εβδομάδας. Και είπε μια μεγάλη κουβέντα: «Νιώθω πιο τυχερή από τις μητέρες. Γιατί εμένα, επέλεξαν, να με αγαπάνε».
Εδώ το απόσπασμα της εκπομπής: http://www.tlife.gr/Article/news-botsi/0-9-44129.html
Γι’ αυτό ας μην τρελαινόμαστε με εξωσωματικές, σπερματεγχύσεις και δεν ξέρω τι άλλες μεθόδους. Καλές είναι, αλλά ουσιαστικά παλεύεις για κάτι που δεν σου έχει δοθεί απευθείας από το Θεό. Αλλά το επιτρέπει κατόπιν παρέμβασης της επιστήμης.
Η Παναγία και ο Τίμιος Πρόδρομος γεννήθηκαν κατά θαυματουργικό τρόπο από τις Αγίες Άννα και Ελισάβετ που ήταν ηλικιωμένες και στείρες, που θεωρούνταν όνειδος για την εποχή εκείνη.
Ο Θεός μας δίνει παιδιά όποτε θέλει. Έχει τους λόγους Του όταν το κάνει και όταν δεν το κάνει. Μακάρι να υπήρχε η δυνατότητα να ήταν πιο εύκολη η υιοθεσία στη χώρα μας. Πολύ αγαπάω τα παιδιά καρδιάς. Δεν βρίσκονται στη θαλπωρή του σπιτιού, αλλά ενός ορφανοτροφείου ή ιδρύματος και ζητάνε την αγάπη μας.

Αν θες και εσύ να στείλεις τη δική σου ιστορία μη διστάσεις. Ανώνυμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου