Τα "πρέπει" που βάζουμε, φέρνουν τη μελαγχολία των γιορτών

Μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και κάνω διάφορες σκέψεις σχετικά με τη μεγάλη αυτή γιορτών των Ορθοδόξων, που έχει πάρει στοιχεία της παράδοσης του δυτικού τρόπου ζωής και αντί να ψάχνουμε το φως της Βηθλεέμ για να φωτιστούμε, αναζητούμε την λάμψη από τα λαμπάκια του δέντρου και τους εξωτερικούς στολισμούς που μας κατακλύζουν.

Δεν λέω καλά είναι και όλα αυτά. Τα χαίρονται ιδιαίτερα τα παιδιά. Αλλά και οι ενήλικες, έχουμε ανάγκη τις ξεχωριστές μέρες, τις γιορτές. Αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που μελαγχολούν. Γιατί είναι αυτό το «πρέπει» που σε καλεί να νιώσεις κάτι το ιδιαίτερο, κάτι μοναδικό. Και αν δεν το νιώθεις δεν συμβαδίζεις με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, άρα σε πιάνει αυτή η λύπη και η στεναχώρια.

Φέτος επέλεξα να κάνω κάτι διαφορετικό και προτείνω και σε σένα που ενδεχομένως να σε πιάνει μελαγχολία στις γιορτές. (Γιατί πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε). Έτσι λοιπόν φέτος δεν στόλισα το χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά έβαλα ένα καράβι και δύο αγγελάκια. Αυτό ξέρετε τι ελευθερία μου έδωσε; Απέραντη. Καταρχήν δε νιώθω το υποχρεωτικό ότι «έχουμε Χριστούγεννα, κάνε κάτι διαφορετικό». Προσπάθησα όμως να τη δω αλλιώς τη γιορτή. Την πραγματική της όψη. Τι έχω να βρω από αυτά τα Χριστούγεννα; Να βρω τη δική μου φάτνη και να την εγκαταστήσω στην καρδιά μου. Δεν έψαξα δηλαδή το εξωτερικό φως, αλλά το εσωτερικό. Αυτό θα φανεί στο τέλος του δωδεκαημέρου και το ξέρει μόνο ο Θεός.

Όλα είναι δρόμος, πορεία, αγώνας και προσπάθεια. Αλλά είναι καλό να το κόβουμε και αλλιώς και να μην ακολουθούμε την πεπατημένη οδό που μας θέλει με κανόνες που μας πνίγουν: «Πρέπει να στολίσουμε», «Πρέπει να φάμε κρέας», «Πρέπει να κάνουμε γλυκά», «Πρέπει να πάμε σε ρεβεγιόν» και βάλτε και εσείς άλλες τόσες υποχρεώσεις.

Όπως γράφει και στο βιβλίο του «Χριστουγεννιάτικη θλίψη» ο π. Σταύρος Κοφινάς: «Ο φανταστικός και τεχνητός κόσμος που έχουμε δημιουργήσει γύρω από τα Χριστούγεννα, είναι στην πραγματικότητα μία προσπάθεια του ανθρώπου να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο μέσα στον οποίο θα βρει νόημα και αξία και την ανθρώπινη συμπαράσταση που τόσο λείπει από τη ζωή του».

Και στο κάτω κάτω και μέσα στα χάλια μας, την αθλιότητα μας, την αμαρτία μας, τα μαύρα μας, τα κάτω μας και ότι νταουνιάρικο μπορείς να σκεφτείς, ο Θεός μας αγαπάει και δεν θέλει να μας βλέπει έτσι. Γεννήθηκε για να έχουμε φως. Νίκησε το θάνατο για να έχουμε όλοι ζωή.

Τα πολλά φρου φρου και αρώματα μας βάζουν ταμπέλες που τελικά ενδεχομένως να μην μπορούμε να σηκώσουμε ή δεν τις γουστάρουμε πλέον. Θέλουμε μικρά, απλά, ταπεινά και αθώα. Το νόημα των Χριστουγέννων ποιο είναι;

Προσπάθησα να το δώσω στο θεατρικό «Τα Χριστούγεννα της καρδιάς μας», που έγραψα, σκηνοθέτησα και επιμελήθηκα μουσικά και θα παρουσιαστεί στην ενορία της Χρύσας την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου στις 7 το απόγευμα. Όσοι είστε από Ξάνθη ή όσοι θα βρεθείτε στην πόλη, μας ελάτε να το παρακολουθήσετε!!! Είσοδος δωρεάν.