Ανθρώπινες σχέσεις αυτές οι άγνωστες

Και την περισσότερη ζέστη...

Οι ανθρώπινες σχέσεις πάντοτε είναι το επίκεντρο άρθρων γιατί προφανώς είναι δημοφιλές θέμα. Διαβάζω διάφορες αναλύσεις, έρευνες, συμπεράσματα ειδικών και μη και αναρωτιέμαι γιατί πάντοτε χρειάζεται να κατηγοριοποιείται ο άνθρωπος, να μπαίνει σε κουτάκια και αναλόγως να δίνονται οι διάφορες συμβουλές, για να έχει την ανάλογη επιτυχία και να βρίσκει λύσεις στα προβλήματα.

Η επιστήμη βασίζεται στις στατιστικές και με βάση αυτές δίνει κατευθύνσεις και Δόξα τω Θεώ πέφτει έξω. Γιατί δεν γίνεται να βάζεις σε καλούπια τον ένα και μοναδικό άνθρωπο, το ξεχωριστό πρόσωπο που είναι ο καθένας απέναντι στο Θεό. Έτσι γίνεται ένα νούμερο, ένας αριθμός και δεν λογαριάζονται: ότι έχει αισθήματα, το περιβάλλον του, οι συνθήκες που ζει, οι καταστάσεις που περνάει, η πίστη του, η διάθεση του και άλλοι πόσοι λόγοι που υπάρχουν και αλλάζουν συνεχώς τον τρόπο συμπεριφοράς του.

Η ψυχή είναι ένα απύθμενο πηγάδι, ένα μυστήριο που το γνωρίζει μόνο ο Δημιουργός. Ο καθένας νομίζει ότι ξέρει τον εαυτό του. Είναι σε διαδρομή αυτογνωσίας, εάν προσπαθεί να παρατηρεί ποιος είναι. Ποτέ δεν ξέρει ή ποτέ δεν θέλει να ξέρει. Γιατί και από αυτό προφυλασσόμαστε από το Θεό. Ίσως αν ξέραμε στην απόλυτη κατάσταση ποιοι είμαστε, θα τρομάζαμε, θα απελπιζόμασταν.

Το μυστήριο της εξομολογήσεως βοηθάει τον άνθρωπο να είναι σε μια διαρκή μετάνοια. Εφόσον το επιθυμεί. Γιατί μπορεί να παραμένει μεταμέλεια. Να λέει το στόμα αλλά να μη συναινεί η καρδιά. Αλλά βάζει τον άνθρωπο σε μια εσωτερική εργασία να θέλει να ανακαλύψει ποιος είναι και πως μπορεί να είναι ευάρεστος στο Θεό.

Βέβαια όποιος έχει υπέρμετρο το «Εγώ» του δεν θέλει να δείξει την αδυναμία του, άρα ενδεχομένως να μη θέλει να αλλάξει. Και αυτό διορθώνεται βέβαια αν δει πως οι δυνάμεις μας εύκολα μας εγκαταλείπουν και το «Εγώ» είναι τελικά μια καλή δικαιολογία που μας χωρίζει από το Θεό.

Δεν θέλω να πέσω στην παγίδα και εγώ να βάζω τον άνθρωπο σε κατηγορίες. Πάντως αν αυτό γίνεται, είναι γιατί θέλουμε να μοιάζουμε μεταξύ μας και δεν αντέχουμε ίσως το διαφορετικό. Ή ίσως να κουραζόμαστε να ακούμε τον άλλο, να μη θέλουμε να φορέσουμε τα παπούτσια του και να δούμε πως αισθάνεται, ή να μην μπορούμε να το κάνουμε αυτό που μόνο οι Άγιοι το καταφέρνουν με τη βοήθεια του Θεού που φανερώνει το μυστήριο της ψυχής.

Ο Θεός έδωσε την απάντηση: «Αγάπα τον πλησίον όπως τον εαυτό σου». Άραγε μπορεί να γίνει αυτό; Όποιος το καταφέρνει σίγουρα θα μπορεί να τον καταλάβει το συνάνθρωπο. Άρα οι ανθρώπινες σχέσεις θα γίνουν καλύτερες.