Μαθητές της Β Λυκείου πιο ώριμοι από τους ενήλικες

Η συνεργάτιδα του ιστολογίου μας φιλόλογος Άννα Λασχαρίδου μου απέστειλε δύο άρθρα μαθητών της της Β Λυκείου που είναι ιδιαίτερα και δείχνουν ωριμότητα σκέψεως, ευαισθησία, σοβαρότητα και υπευθυνότητα που υπερβαίνει το νεαρό της ηλικίας τους.

Προς υπουργείο παιδείας,

   Με αφορμή το μάθημα έκφρασης - έκθεσης και το θεματικό κύκλο κριτικής που διδάσκεται, θα ήθελα ως μαθητής του ελληνικού σχολείου να εκφράσω κι εγώ τις απόψεις μου τηρώντας τη δική μου κριτική στάση στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα. Διότι, η εκπαίδευση στο ελληνικό σχολείο δεν συμβαδίζει πλήρως με τον αρχικό της σκοπό, που είναι η ανάπτυξη των πνευματικών, σωματικών και ηθικών ικανοτήτων των μαθητών. Διαπιστώνεται μάλιστα συχνά πως αποτελεί ένα σύστημα ελλιπές και γεμάτο προβλήματα.

   Πρωτίστως, το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα παρέχει παρωχημένες και αποπροσανατολιστικές γνώσεις. Ως αποτέλεσμα, οι μαθητές δεν αναπτύσσουν την κριτική σκέψη τους, αλλά εξυπηρετούν την εξειδίκευση και όχι τη διαμόρφωση ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Επιπλέον, η έλλειψη διδακτικών αντικειμένων που να ανταποκρίνονται στις κοινωνικές συνθήκες η ανεπαρκής παροχή διδακτικών εγχειριδίων και οργάνωσης αποτελούν ένα σημαντικό πρόβλημα που πρέπει να λυθεί σύντομα και άμεσα.

   Ακόμη, σημαντικό πρόβλημα αποτελεί και η πλειοψηφία του εκπαιδευτικού προσωπικού. Οι διδάσκοντες συχνά χαρακτηρίζονται από έλλειψη διαλόγου με του διδασκομένους και την εφαρμογή μιας ξεπερασμένης μεθόδου διδασκαλίας καθιστώντας έτσι το μάθημα ανιαρό. Μάλιστα, οι ίδιοι, πολλές φορές δεν προλαβαίνουν να γνωρίσουν τους μαθητές του και για αυτό αξιολογούν με βάση την μερική απόδοση τους σε μια γραπτή δοκιμασία, παραγνωρίζοντας έτσι τη συνολική προσωπικότητα τους.

    Τέλος, το κυριότερο πρόβλημα κατά την γνώμη μου, είναι η διδακτέα ύλη σε συνδυασμό με τις πανελλήνιες εξετάσεις. Κατ' αρχάς, η ύλη (που έχει διπλασιαστεί σε σχέση με την ύλη των προηγούμενων διδακτικών ετών) είναι μεγάλη σε όγκο και περιέχει πολλά γνωστικά αντικείμενα, κάτι που δημιουργεί και την ανάγκη για μηχανιστική απομνημόνευση. Για να καταφέρουν οι μαθητές καταφεύγουν στα φροντιστήρια και όποιοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, συχνά δεν τα καταφέρνουν! Έπειτα οι πανελλήνιες, ο στόχος κάθε μαθητή, από την αρχή του σχολείου, όλη η προετοιμασία του τόσα χρόνια που προσπαθούσε να τον οπλίσει με τα κατάλληλα εφόδια για αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα με όλα αυτά, σύμφωνα με κάποιες στατιστικές έρευνες που πραγματοποιήθηκαν οι εξετάσεις, σε συνδυασμό με την τεράστια ποσότητα ύλης έχουν ως αποτέλεσμα οι μαθητές να αποτυγχάνουν και να μην καταφέρνουν να περάσουν σε μια σχολή της αρέσκειας τους.

      Όλα αυτά τα χρόνια έχω καταλάβει πως δεν είναι απλώς πως δεν υπάρχει διάθεση βοήθειας από τους αρμόδιους προς τους διαμαρτυρόμενους μαθητές, ούτε απροθυμία αλλαγής του εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτό που εγώ κατανοώ είναι η επιθυμία των «υψηλά ιστάμενων» να καταφέρουν τη δημιουργία... μιας νέας γενιάς! Μιας γενιάς, από μαθητές που δεν κατάφεραν να μπουν σε κάποια σχολή, μια γενιά από «ανειδίκευτα»  άτομα που θα αναγκάζονται να εργάζονται με ελάχιστες οικονομικές απολαβές. Και δυστυχώς έχουμε βιώσει όλοι ό,τι επιφέρει η οικονομική δυσχέρεια στο άτομο. Κι όλα αυτά, τα υφίστανται οι μαθητές, αυτοί που αποκαλούνται «οι πολίτες του μέλλοντος». Αυτοί που, τελικά, δεν φέρουν καμία ευθύνη. Καλά τα καταφέρατε!

Με επιμονή κι ελπίδα,

Καλιαμπός Δημήτρης, μαθητής β΄ λυκείου.

Αγαπητοί έφηβοι βουλευτές 

Όπως και εσείς, έτσι και εγώ είμαι ένας  νέος, ο οποίος βλέπει και βιώνει καθημερινά την φτώχεια και την εξαθλίωση να πλήττουν όλες τις κοινωνικές τάξεις τόσο της χώρας μας όσο και παγκοσμίως.

Ένα δυσάρεστο φαινόμενο το οποίο έχει γίνει πλέον κομμάτι της καθημερινότητας μας. Άνθρωποι να κοιμούνται στα παγκάκια και στα πεζοδρόμια, άνθρωποι που αναγκάζονται να ψάχνουν στα απορρίμματα, γιατί το κράτος αδυνατεί να τους προσφέρει εργασία. Άνθρωποι οι οποίοι είχαν τις εργασίες τους, ώσπου μια μέρα ο εργοδότης τους αναγκαζόμενος (όπως συχνά προβάλλεται ως δικαιολογία) από την ίδια την πολιτεία, τους πέταξε έξω αδιαφορώντας για  το μέλλον της οικογένειας τους. Άνθρωποι που ανήκαν στη μεσαία τάξη βρίσκουν πια μοναδικό καταφύγιο στα συσσίτια των ενοριών τους, εξασφαλίζοντας τους έτσι τα προς το ζήν για τούς ίδιους αλλά και για τα μέλη της οικογένεια τους.

Από αυτή την κατάσταση ξέρετε τι με θυμώνει;. Η αδιαφορία της πολιτείας, για τους εκατομμύρια πολίτες της, η οποία νοιάζεται και υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον για όλους εμάς μόνο την στιγμή των εκλογικών περιόδων. και σας ρωτώ: Πού είναι οι πράξεις στα όσα μας υπόσχονταν ενώπιων όλων μας; Πού είναι οι καλύτερες ημέρες που θα ξημέρωναν για την Ελλάδα και τους κατοίκους της;. Υποσχέσεις που πλέον δεν πείθουν!  

Ακόμα με θυμώνει το φαινόμενο του φασισμού και τού ρατσισμού, που  παίρνει δραματικές διαστάσεις στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας! Πολλές φορές σκέφτομαι πώς μια χώρα σαν την Ελλάδα κατάφερε να ασπαστεί τέτοιες απόψεις και μάλιστα κοινοβουλευτικά. Διότι πρόκειται για χώρα από  όπου πηγάζει ο όρος της Δημοκρατίας, της ελευθερίας στην ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ και ο σεβασμός, μια χώρα η οποία έχει βιώσει της προσφυγιά, παγκόσμιους πολέμους, πείνα, φτώχεια και δικτατορία, έπρεπε να απεμπολεί τέτοιου είδους πεποιθήσεις. 

Επιπλέον με απασχολεί ιδιαίτερα το μέλλον της γενιάς μου, βλέποντας την ανεργία να καλπάζει με γοργούς ρυθμούς και να απορροφά κυρίως τους νέους. Πολύ συχνά ακούω από φίλους πώς θέλουνε να φύγουνε μόλις τελειώσουν το πανεπιστήμιο αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον σε άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες του κόσμου , σκεπτόμενοι πως το μέλλον της Ελλάδας είναι αβέβαιο.
    Στην συνέχεια θα αναφερθώ σε ένα πολύ συχνό φαινόμενο που είχε ριζώσει για τα καλά στην ζωή ορισμένων ανθρώπων και καλύτερα θα λέγαμε ευνοημένων ανθρώπων από το κράτος. Αναφέρομαι στην αναξιοκρατία, στο λεγόμενο ρουσφέτι, που ευθύνεται για την ύπαρξη ενός πελατειακού κράτους. Δύο έννοιες αλληλοεξαρτημένες ιδιαίτερα γνωστές για την χώρα μας.  

Αυτά είναι που με θυμώνουν και που με εξοργίζουν στην χώρα μας. Αυτή η χώρα που μέχρι το 2009 ζούσε πλούσια και ανέμελα βρέθηκε σε σημείο το οποίο ποτέ κανένας μας δεν μπορούσε να φανταστεί. Ξέρετε όμως μέσα από αυτό το πάθημα που πιστεύω να μας γίνει μάθημα αναπτύχθηκε μεταξύ μας ένα πολύ σημαντικό αίσθημα. Το αίσθημα της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, το οποίο έλειπε από την καθημερινότητα μας. Αν και αργά καταλάβαμε πως όλοι ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής, εθνικότητας, και κουλτούρας έχουμε την ανάγκη και την βοήθεια όλων σε μια περίοδο σαν και αυτή που αντιμετωπίζουμε στις μέρες μας.

Σας ευχαριστώ

[ΜΠΑΚΑΒΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, μαθητής β΄ λυκείου]