Αυτό το
καλοκαίρι είναι από τα πλέον θερμά, από όσο μπορώ να θυμηθώ. Κυρίως λόγω της συνεχούς
και παρατεταμένης ζέστης χωρίς ανάσες δροσιάς τις βραδινές ώρες. Ένα δύσκολο
καλοκαίρι γενικότερα λόγω και των διαφόρων εξελίξεων στη χώρα μας και στην
ευρύτερη γειτονιά μας.
Το μεγάλο
κύμα λαθρομεταναστών και προσφύγων από τη Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν και άλλες χώρες
είναι ένα μεγάλο θέμα που διαρκώς διογκώνεται και έχει φτάσει σε ανησυχητικό σημείο.
Προσωπικά συγκινούμαι και κλίνω το γόνυ σε όλους όσους εργάζονται σε υπηρεσίες
που σχετίζονται με τη διάσωση των λαθρομεταναστών και προσφύγων και την υποδοχή
τους, όπως τους λιμενικούς, την αστυνομία, το στρατό, την εκκλησία, τις υγειονομικές
υπηρεσίες, τους δήμους και τις περιφέρειες, αλλά κυρίως στους εθελοντές που
θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή, για να προσφέρουν.
Αψηφώντας τις
πολύ υψηλές θερμοκρασίες, τους κινδύνους που ελλοχεύουν σχετικά με θέματα
υγιεινής, αφού κάποιοι έχουν μολυσματικές ασθένειες που μπορεί να μεταδοθούν. Βάζοντας
στην άκρη τις όποιες επιθυμίες τους καθώς αυτή η εποχή προσφέρεται περισσότερο
από κάθε άλλη για ξεκούραση σε κάποια παραλία ή θερινό θέρετρο με την
οικογένεια ή γενικότερα αγαπημένους ανθρώπους.
Όποτε βλέπω
τα πρόσωπα τους στους δέκτες της τηλεόρασης που μιλάνε για την βοήθεια που
προσφέρουν δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου γιατί αναγνωρίζω βαθύτατα ότι
αυτοί οι άνθρωποι είτε πιστεύουν στο Θεό είτε δεν πιστεύουν, πράττουν αυτό που
θέλει ο Δημιουργός μας: Να αγαπούν το συνάνθρωπο όπως τον εαυτό τους. Γιατί
όλοι θα θέλαμε όταν μας ξέβραζε η ζωή σε ένα κομμάτι γης, μετά από δίωξη μας από
τον τόπο μας να μας απλώσει κάποιος το χέρι του και να μας δείξει πως είμαστε
άνθρωποι. Όποιοι και να είμαστε. Και όσοι εκφράζουν αρνητική γνώμη για τους λαθρομετανάστες
και τους πρόσφυγες τους θέτω αυτό ακριβώς το ερώτημα θέλοντας να τους βάλω να
σκεφτούν: «Εσύ πιστεύεις πως ποτέ δεν θα έχεις την ίδια μοίρα;»
Ποιος ξέρει
ότι μια ζωή θα είμαστε σε έναν τόπο και δεν θα βρεθούμε και εμείς να γυρεύουμε
μια καλύτερη τύχη κάπου αλλού; Όχι δεν βοηθάμε με την συμφεροντολογική
νοοτροπία για να μας το ανταποδώσει ο Θεός ή ο συνάνθρωπος. Αλλά γιατί οφείλουμε
να φερόμαστε ως άνθρωποι, γιατί έχουμε αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια και όλα αυτά τα
γυρνούμε προς τον άλλο. Όποιος και αν είναι αυτός. Ακόμη και αν αποτελεί
κίνδυνος για τη χώρα μου. Γι’ αυτό το ζήτημα υπάρχουν οι διωκτικές αρχές να το
ερευνήσουν και να αποδώσουν τις ανάλογες ευθύνες. Ο Χριστός όταν έπλυνε τα
πόδια των μαθητών Του ήξερε ότι ο Ιούδας είναι ο μαθητής που θα τον προδώσει.
Παρόλα αυτά έσκυψε και τον περιποιήθηκε και τον κοινώνησε όπως και τους άλλους μαθητές.
Όπως και τον Πέτρο που ήξερε πως θα τον αρνηθεί τρεις φορές. Εμείς άραγε
είμαστε ανώτεροι από το Θεό; Προφανώς έτσι νιώθουμε αφού όχι μόνο δεν θέλουμε
να ταπεινωθούμε, αλλά έχουμε και αρνητικά συναισθήματα για τον πλησίον μας, τον
ανήμπορο, τον εξαθλιωμένο, τον πεινασμένο. Την ίδια στιγμή που δείχνουμε την αγάπη
μας σε ζώα που και αυτό δεν είναι άσχημο αφού είναι καλό να προσφέρουμε βοήθεια
σε κάθε πλάσμα. Άραγε μήπως βλέπουμε κάποιους κατώτερους και από τα ζώα; Αυτός είναι
ο προβληματισμός μου.
Άραγε δεν
είναι υποκρισία να δείχνουμε περισσό ζήλο για την προστασία των ζώων παρά για την
επιβίωση των ανθρώπων; Βλέπω μια τέτοια τάση. Περισσότερη ευαισθησία προβάλλουν
τα δελτία ειδήσεων για ρεπορτάζ σχετικά με ζώα παρά για τους ανθρώπους. Λέει
ένα ρητό πως «γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα». Έχω δει όμως συμπεριφορές
προς τα ζώα που αν ήταν ίδιες σε ανθρώπους, επόμενο είναι να νιώθουν αυτήν την
απογοήτευση. Όπως οι εντολές σε επιτακτικό τόνο, η απαγόρευση τροφής ως ένδειξη
τιμωρίας, το σύρσιμο με το λουρί διαρκώς, η εγκατάλειψη σε ένα μπαλκόνι με όλες
τις καιρικές συνθήκες ή και η εκδίωξη του στο δρόμο. Γιατί μη μου πείτε ότι
φύτρωσαν ξαφνικά όλα τα αδέσποτα που βλέπουμε. Κάποιο ανθρώπινο χέρι τα πέταξε
και μετά αναρωτιόμαστε γιατί διογκώνεται η επιθετική συμπεριφορά των ζώων…
Νιώθω πως
όλοι αυτοί που στέκονται δίπλα στο συνάνθρωπο είναι σύγχρονοι Άγιοι. Θα είναι στον Παράδεισο γιατί τον πρόσφεραν εδώ σε άλλους ανθρώπους.
Όπως τα
λέει ο Χαρούλης με την σπαρακτική φωνή του, γραμμένα με ποιητική διάθεση από
τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και την μουσική του Μανώλη Πάππου.
Σα να μην
γεννήθηκαν ποτέ,
σα να `ταν
ένα ψέμα
άνθρωποι που
δώσαν την χαρά,
που `φτασε
και σε μένα.
Άγιοι που δε
θα γιορταστούν
γιατί δε θα
τους βρουν
ημέρα που
ταιριάζει.
Άμυαλοι που
πέσαν στην φωτιά
για να `χει
τ’ όνειρο
φωλιά για να
κουρνιάζει.
Δεν τους
πρέπουν εικονίσματα
κεριά και
καντηλέρια
τις χοές μας
που και που στην γη
και τη ματιά
στ’ αστέρια.
Μέσα στης
ζωής τον πανικό
ασίκικο χορό
χορεύουν οι
ψυχές τους
Αχ! καρδούλα
δώσ’ μου δύναμη
να βρω
κάποια στιγμή
κι εγώ τις
αντοχές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου