Η Ελλάδα των πεινασμένων και του Iphone 6s

Τις τρομερές ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί ή το γνωστό άνοιγμα της ψαλίδας έβλεπα χθες στην τηλεόραση. Την Ελλάδα της απόλυτης εξαθλίωσης με τους ανθρώπους που πάνε και παίρνουν από τις λαϊκές όσα δεν ψωνίζουν οι άλλοι που ενδεχομένως να είναι αμφιβόλου ποιότητας, αλλά έχουν τουλάχιστον κάτι να βάλουν στο τραπέζι τους να φάνε και την Ελλάδα της έλευσης του Iphone 6s και iphone 6s plus που προκάλεσε το ενδιαφέρον Ελλήνων που σχημάτιζαν ουρές για να το αγοράσουν.

Όλα αυτά γίνονται παράλληλα στην ίδια χώρα, στην ίδια πόλη, στην Αθήνα. Και φυσικά το βλέπουμε και σε κάθε πόλη που μένουμε. Πώς γίνεται να υπάρχει αυτή η διαφορά; Αυτή η άνιση κατανομή του πλούτου που κάποιος έχει για να αγοράσει ένα κινητό τηλέφωνο που στην ουσία αν το δούμε με μια ψύχραιμη ματιά μπροστά στην εικόνα του συνανθρώπου που δεν έχει να φάει είναι ένα άχρηστο έξοδο. Όλες αυτές οι αγορές των κινητών τηλεφώνων αν τις διαθέτανε για φαγητό άραγε πόσα στόματα θα έτρωγαν και πόσες καρδιές θα ήταν ήρεμες, δίχως την αγωνία και το άγχος της επιβίωσης;

Από την άλλη θα πει κάποιος πως ο καθένας διαχειρίζεται τα χρήματα του όπως αυτός νομίζει, εφόσον είναι δικά του και θέλει να τα αξιοποιήσει με τον τρόπο που αυτός θεωρεί ότι είναι σωστός. Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να τον καταλάβω όμως κατανοώ πως δεν ήρθε προφανώς η στιγμή του να συμπονέσει και να κατανοήσει πως η ζωή αυτή είναι περαστική και όταν φύγουμε από αυτήν -μόνο ο Θεός ξέρει πότε- και βρεθούμε ενώπιον Του σίγουρα δεν θα μας ζητήσει το λόγο για πόσα κινητά τηλέφωνα πέρασαν από τα χέρια μας.

Άλλωστε όλος αυτός ο υπερκαταναλωτισμός, η αλόγιστη χρήση υλικών αγαθών μας έφεραν σε αυτό το στάδιο. Δεν νοιαστήκαμε ουσιαστικά για τον διπλανό μας, παρά μόνο για τον εαυτό μας. Εμείς να έχουμε μια σίγουρη δουλειά στο δημόσιο, εμείς να έχουμε ακίνητα, εμείς να κινούμαστε με άνεση. Η φωτιά του άλλου ανθρώπου δεν μας ενδιέφερε. Αν παλεύει στον ιδιωτικό τομέα με λίγα χρήματα, αν είναι άνεργος, αν δεν έχει να φάει, αν δεν μπορεί να απολαύσει μικρά καθημερινά πράγματα, που γι’ αυτόν είναι πολυτέλεια.

Γιατί υπάρχει μια αντίληψη ότι ο καθένας που έχει κάνει μια περιουσία μικρή ή μεγάλη, πάλεψε για να την κάνει, ίδρωσε, μάτωσε, φίλησε κατουρημένες ποδιές. Δηλαδή έκανε τα πάντα, ενώ οι υπόλοιποι που δεν τα κατάφεραν είναι οι ανεπρόκοποι, οι μπαταχτσήδες, οι άχρηστοι, οι ανόητοι. Ξεχνούν βέβαια όσοι έχουν αυτήν την παράλογη άποψη ότι ο Θεός επιτρέπει να έχουμε το κάθε τι. Αυτός τα δίνει. Αυτός και τα παίρνει. Δεν ανήκει τίποτα σε κανέναν. Και σίγουρα τα μεγάλα πλούτη ανήκουν σε όλους, ασχέτως αν τα έχουν οι λίγοι.

Μια ασθένεια, ένας θάνατος, μια οποιαδήποτε άσχημη συγκυρία μπορεί κάποιον να τον οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή. Η τύχη είναι το καλλιτεχνικό όνομα του Θεού που λέει και ο π. Ανανίας Κουστένης. Εμείς οι ορθόδοξοι δεν πιστεύουμε σε αυτό που νομίζουν οι μουσουλμάνοι περί κισμέτ και πεπρωμένου. Ο Θεός προγνωρίζει όμως δεν τα προκαλεί. Σαφώς και μπορούν να αλλάξουν τα σχέδια Του, αρκεί να εξασφαλίσει τη σωτηρία των παιδιών Του.

Γι’ αυτό λοιπόν καλό θα ήταν όλοι μας να μην ξεχνούμε πως ο πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα πάντα, αλλά αυτός που δεν έχει ανάγκη από πολλά. Ο εν ολίγω αναπαυόμενος που έλεγε και η Λωξάντρα από την Κωνσταντινούπολη. Ή όπως όμορφα έχει γράψει ο Οδυσσέας Ελύτης: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».