Κανείς και τίποτα δεν χάνεται

Όταν ήταν πιο μικρούλης

Βλέπω πως το ιστολόγιο μου είναι ανενεργό εδώ και αρκετό καιρό και είπα να ανεβάσω αυτό το κείμενο για να μη νομίζετε πως δεν ενδιαφέρομαι για τα ταραΝΑΚΟΥνήματα. Σαφώς και θέλω να δηλώνω παρούσα όμως όταν κάποια γυναίκα γίνεται μητέρα σίγουρα μπαίνει ως προτεραιότητα το παιδί γιατί δε γίνεται διαφορετικά. Το ίδιο κάνει ο κάθε γονιός για τη νέα ζωή που έρχεται στον κόσμο.

Ο γιος μας έκλεισε τον έβδομο την Τρίτη 7 Ιουνίου και μπήκε στον όγδοο μήνα. Ζωήρεψε αρκετά και από τη μία λέω «ωχ» από τη άλλη όμως χαίρομαι γιατί αυτό θα πει ζωή. Διαρκώς σε κίνηση. Δεν μπορεί να καθίσει λίγο. Ακόμη και στην αγκαλιά γυρνάει διαρκώς. Είναι και αγόρι οπότε αυτή η διαρκής αναζήτηση για τα πάντα έχει μόλις αρχίσει.

Η ζωή είναι ένα διαρκές τρέξιμο και μπορώ να καθίσω λίγο να ξεγνοιάσω παρά μόνο όταν κοιμάται. Και αυτό όχι πάντα γιατί πρέπει να κάνω και δουλειές. Έτσι λοιπόν τώρα που πήρε τον μεσημεριανό υπνάκο του είπα να γράψω τούτες τις γραμμές. Ίσως και να μη βρείτε κάτι ενδιαφέρον σ’ αυτό το κείμενο, γιατί όλοι απορροφούνται από τη δική τους πραγματικότητα. Άλλωστε δε γράφω για ειδήσεις, αποκαλύψεις, κουτσομπολιά.

Γενικώς δεν γράφω κάτι να σας ταραΝΑΚΟΥνήσω. Άλλωστε αυτό γίνεται ούτως ή άλλως με αυτά που ζείτε και δε νομίζω ότι μπορεί ένα κείμενο να υπερβεί τη δική σας ζωή που αναστατώνεται με μικρά ή μεγάλα γεγονότα. Σαφώς και τα όσα ζούνε οι άλλοι επηρεάζουν ορισμένους αλλά δεν ξέρω πόσο τους προκαλούν τις αιτίες να σκεφτούν, να προχωρήσουν, να αλλάξουν.

Θα ήθελα να έχετε ένα χαμόγελο στα χείλη σας που είμαι μια μαμά που πασχίζω για το καλύτερο της οικογένειας και γενικότερα των ανθρώπων που έχω γύρω μου αλλά και ευρύτερα όλων των ανθρώπων που ζούμε και αναπνέουμε. Και επειδή σήμερα είναι της Αναλήψεως σαφώς και θυμόμαστε (όπως γίνεται πάντα δηλαδή στις προσευχές μας) τους κεκοιμημένους. Λέει η παράδοση πως την Ανάσταση βγαίνουν έξω στον κόσμο και σήμερα που αναλήφθηκε ο Κύριος τους παίρνει μαζί Του. Όλοι σκεφτόμαστε αυτούς που δεν είναι κοντά μας. Είναι διαρκώς δίπλα μας. Μια παρουσία που κυλάει στο αίμα μας, στις φλέβες μας. Είναι σάρκα μας και ψυχή μας.

Ο άνθρωπος που αγαπήθηκε από εμάς ποτέ δεν φεύγει από τη ζωή μας. Τον κουβαλάμε μέσα μας σε κάθε μας στιγμή, στα λόγια μας, στις κινήσεις μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε, στις αναμνήσεις του παρελθόντος που εντάσσονται στον παρόν μας.

Κανείς και τίποτα δεν χάνεται. Ένα πέρασμα είναι αυτή η ζωή και έχει συνέχεια. Στην αιωνιότητα, στην Βασιλεία του Θεού που προσμένουμε όλοι να συναντηθούμε με τον Δημιουργό μας και μεταξύ μας με αγάπη και ειρήνη.

Ο Θεός να μας προστατεύει όλους!