Πρωί Δευτέρας, αρχή εβδομάδας. Πήγα στο μπαξέ για το
καθιερωμένο πότισμα. Παραπονιόμουν για αυτά που μου δεν μου συμβαίνουν. Για
αυτά που δεν μου δίνει ο Θεός και αναρωτιέμαι γιατί. Σαν μυξιάρικο έκανα φλας
μπακ σε όσα μου πήρε, ξεχνώντας τι μου δίνει καθημερινά. Και είμαι σίγουρη πως
στο τέλος της ζωής μου η ταινία που θα μου προβάλλει θα δείξει πολλές δωρεές
που δεν τις βλέπω από πείσμα, από βλακεία, από αχαριστία, από κακία, από κάθε
τι αρνητικό που βάζω και κόβει τη σχέση μου μαζί Του.
Μόλις άνοιξα την πόρτα να φύγω, ήρθαν δύο κορίτσια. Ήταν δεν
ήταν έξι χρόνων. Η Φατμέ και η Αϊσέ. «Πεινάμε κυρία» μου είπαν… Εκεί διαλύθηκαν
όλα μέσα μου. Όλες οι απαιτήσεις μου από το Θεό πήγαν στον αγύριστο. Είχα
μπροστά μου τέσσερα μάτια που ζητούσαν το βασικότερο. Να φάνε. Εκεί κατάλαβα
πόσο άδικη είμαι. Ξεχνάω πως υπάρχουν συνάνθρωποι μου που δεν έχουν ούτε φαγητό...
Ήταν δύο κορίτσια που θα μπορούσαν να ήταν παιδιά
μου. Είναι παιδιά μου. Είναι παιδιά μας. Σκέφτηκα όμως ότι ενδεχομένως να υπάρχει εκμετάλλευση και τα παρακάλεσα
να φάνε ότι τους έδωσα ή να τα δώσουν κάπου αλλού και να μην τα πετάξουν. «Είμαστε πεινασμένες κυρία», μου
επανέλαβαν. Πήγαν πιο πέρα και σε ένα στενό δρόμο όπου στριμώχνονται αμάξια και
έτρωγαν. Φοβήθηκα μην τις πατήσει αμάξι και τις φώναξα να ναι πάντα όρθιες και να
φαίνονται. Εκεί συνειδητοποίησα πως τις βλέπει ο Θεός και η Παναγία.
Δεν ντράπηκαν να βγούνε μέσα στο λιοπύρι και να
πούνε: «Πεινάω». Γιατί η ανάγκη τις έριξε; Οι γονείς τους; Ποιος ξέρει; Για
εμένα αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Παραπονιέμαι για ποιο πράγμα; Από ποιον
ζητάω το λόγο; Ποιον κατηγορώ; Εκείνον που δεν είχε καμιά αμαρτία και είπε: «Εγώ
τις πληρώνω όλες».
Αχ βρε Χριστέ μου ποτέ δεν θα μάθω να αγαπάω…
«Και εγώ Θεέ μου πεινάω για την αγάπη σου»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου