Ένας Ιούλιος αλλιώτικος από τους άλλους

Ένας διαφορετικός Ιούλιος από άλλους μπήκε σήμερα. Ο καιρός είναι μουντός όπως και η ψυχολογία μιας συντριπτικής πλειοψηφίας που ζει σε αυτήν την ευλογημένη χώρα. Θα έρθει όμως το καλοκαίρι και θα επιστρέψει και η λιακάδα στις ψυχές μας. Αρκεί να μη φοβόμαστε, να μην το βάζουμε κάτω, να ελπίζουμε, να αγαπιόμαστε και να στηρίζει ο ένας στον άλλο.
Η αλληλεγγύη θα μας κρατήσει ενωμένους σε όποιες συνθήκες και αν επικρατήσουν. Δεν θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Γι' αυτήν δικαιολογημένα να ανησυχούμε γιατί το να βρεθείς μπροστά στο Θεό είναι το πιο κρίσιμο. Το να βρεθείς έξω από την τράπεζα δεν τρέχει τίποτα. Θα τα πάρεις τα χρήματα. Υπομονή και προσευχή. Και ένα χαμόγελο.
Όσο για την παράνοια που έχει πιάσει κάποιους να αδειάσουν σούπερ μάρκετ από βασικά τρόφιμα ήθελα απλώς να τους ρωτήσω: "Τι θα κερδίσεις αν πάρεις πολλά μακαρόνια και ο διπλανός σου δεν έχει; Αν τα παίρνεις για να του τα δώσεις υποκλίνομαι σε σένα αδελφέ μου. Αλλιώς μην παρασύρεσαι από τον τρόμο σου. Δεν θα πεινάσεις. Η ψυχή να ναι βαθειά. Το στομάχι περιμένει." 
Όσο για αυτούς που μένουν δίπλα στη θάλασσα ας τη χαρούν. Μια φορά το χρόνο έχουμε Ιούλιο και αξίζει να χαρούμε την αλμύρα της, την γαλήνη της, το κύμα της, το απέραντο γαλάζιο της. Μια φίλη που ζει με τα πολύ βασικά και μόνη της μου είπε πως πήρε το λεωφορείο την Κυριακή στις 7 το πρωί και πήγε στην Κεραμωτή Καβάλας. Άλλαξε δύο λεωφορεία και το χάρηκε. Μου είπε: "Δοξολόγησα τόσες φορές το Θεό που μπόρεσα και έκανα μπάνιο. Χάρηκα που είδα απέναντι το νησάκι. Έφαγα την ντοματούλα μου και να ξερες πόσο ωραία πέρασα!"... Αυτή είναι η πολυτέλεια. Να ζεις με τα λίγα φαινομενικά, αλλά στην ουσία πρόκειται για τα πιο πολύτιμα.
Δεν χρειάζεται περισσότερα ο άνθρωπος για να νιώσει μέσα του γεμάτος. Ευγνωμοσύνη στο Θεό για μια θάλασσα και μια ντοματούλα. Τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα ας τα πάρουν όσοι δεν χορταίνουν όσα και να τους δοθούν.

Μακάρι όλοι να εκτιμήσουμε τα πιο όμορφα και απλά. Αυτά που τόσα χρόνια απαξιώθηκαν από τον υπερκαταλανωτή που ήθελε να πάρει καταναλωτικά δάνεια για να κάνει τις διακοπές του. Εμείς σε μια σκηνή μέναμε όταν πηγαίναμε διακοπές και περνούσαμε ζάχαρη. Σαν τους γύφτους ζούσαμε σε τσαντίρι. Όλη μέρα με το μαγιό και τρώγαμε φαγητό που μας έκανε η μαμά με τα τεντζερέδια που έπαιρνε από το σπίτι. Έτσι όμως χαρήκαμε τη φύση. Και κοιμόμασταν στρωματσάδα κάτω ο ένας δίπλα στον άλλο. Πόσες φορές σκέφτηκα να είμασταν πάντα έτσι! Όλοι μαζί. Γιατί αυτό θέλει ο άνθρωπος. Την καρδιά του δίπλα σε αυτούς που αγαπά. Έτσι δυναμώνει. Σώμα και ψυχή μαζί.
Όλα θα περάσουν. Θα το δείτε. Εμένα οι γονείς μου έζησαν πολύ δύσκολα. Ο μπαμπάς μου δεν είχε να φάει (με εξαίρεση όταν πήγε φαντάρος), να φορέσει παπούτσια, φορούσε ένα παντελόνι μέχρι το γόνατο ακόμη και όταν ήταν παλικαράκι. Η μαμά μου ζούσαν σε καλύβι και μετά ζούσανε δύο οικογένειες σε ένα σπίτι μέχρι να κάνουν το δικό τους. Ενώ όταν παντρεύτηκαν τον πρώτο καιρό οι γονείς μου είχαν τα βασικά. Και όμως δεν το έβαλαν κάτω. Αυτό μου έμαθαν. Και με αυτό πορεύομαι. Μπορεί να έζησαν σε μια εποχή (δεκαετία 80 και 90) που τους δόθηκαν και αυξήσεις και δουλειές, όμως είχαν πίσω τους την "προίκα" της φτώχειας.
Δόξα τω Θεώ για όλα. Ο Άγιος Παϊσιος Αγιορείτης έλεγε: "Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει". Ας βάλουμε το Χριστό κέντρο στη ζωή μας και θα αλλάξουν όλα. Αυτό χρειαζόμαστε. Τίποτα άλλο.